Het is 03.20 uur en in de verte hoor ik een telefoon rinkelen. Het duurt even voordat ik in de gaten krijg dat het mijn telefoon is, die langs mijn bed op het nachtkastje ligt. Ik heb wachtdienst vannacht en het rinkelen van mijn telefoon kan maar een ding betekenen….Er is een partus ( bevalling ) bezig. Ik neem zo snel als ik kan op en inderdaad de planning stuurt me naar een partus. Het is gelukkig dichtbij huis dus ik kan er in no time zijn. Uniform en tas liggen standaard al klaar, dus na het omkleden, een flinke pets water in mijn gezicht en frisse tanden, ga ik op weg. Benieuwt waar ik terecht kom.
In de straat is het donker, behalve bij het huis waar ik moet zijn. Ik bel aan en ga naar binnen. Boven op de slaapkamer is een vrouw de weeën aan het wegzuchten. Als de wee eventjes weg is, stel ik me snel voor. Ze kijkt me aan en zegt: “ik ken jou, jij was vroegere mijn vaste oppas als mijn ouders een avondje uit gingen. Je paste op mij en mijn zusje ongeveer 25 jaar geleden”. Wat bijzonder is dit zeg, De laatste keer dat ik haar zag moet ze een jaar of negen geweest zijn en nu wordt ze bijna voor de eerste keer mama.
De bevalling verloopt voorspoedig en een wolk van een baby wordt tegen de ochtend geboren. Als moeder en kind volledig verzorgt zijn, hoor ik buiten de vogeltjes fluiten. Het is dag. Boven op de slaapkamers zijn de rolluiken dicht en ik besluit de ochtend te verwelkomen. Als eerste ga ik naar de babykamer. Ik zoek of ik iets vind waarmee ik ze open kan maken. Helaas niets te vinden. Ik loop naar de slaapkamer van papa en mama en vraag hoe het rolluik op de babykamer open moet.
“Hard in je handen klappen “, zegt de kersverse vader, “ dan gaat ie vanzelf omhoog “. Ik grinnik, ja dag dat ga ik dus niet doen. Ik laat me niet voor de gek houden. De vader blijft echter volhouden dat ik toch echt moet klappen en dus doe ik dat toch maar een keer. Er gebeurt niets, het rolluik blijft potdicht.
“Je klapt niet hard genoeg “ hoor ik vanuit de slaapkamer. Oké vooruit nog een keer dan. Ik klap zo hard ik kan en terwijl ik dat doe weet ik gewoon dat ik beet genomen wordt. Het rolluik gaat open en ik ga weer naar de ouders toe, die werkelijk niet meer bijkomen van het lachen. Papa heeft een afstandsbediening in de hand om het rolluik open en dicht te maken. Eventjes voel ik mij ontzettend dom maar al gauw rollen ook bij mij de tranen over mijn wangen.
Het was een erg leuk weerzien met mijn vroegere oppaskindje, een prachtige bevalling en een goede afstandsbediening.
Marga Simons
Over de auteur: Marga Simons
Ik ben Marga, kraamverzorgster, screener, ambassadeur en blogger bij Geboortezorg Limburg.
Als jong meisje deed ik niets liever dan schrijven, ik had veel penvrienden die minimaal een keer per week post van mij ontvingen. Daarnaast maakte ik gedichtjes. Ik begon met schrijven en dichten toen ik 10 jaar oud was. Voor mij was en is het een uitlaatklep. In mijn werk als kraamverzorgster en screener, kom ik vaak van alles tegen. Leuke grappige dingen, mooie en ontroerende momenten en ook gezinnen die ik niet snel zal vergeten. Vaak dacht ik: “daar moet ik eens over gaan schrijven”. Vorig jaar heb ik de knoop doorgehakt en ben ik begonnen met het schrijven van blogs. Het biedt een kijkje in de mooie bijzondere wereld van de kraamzorg. Inmiddels schrijf ik niet alleen blogs over dat wat ik zelf meemaak, maar ook wat collega’s tegenkomen.
Ik wens je heel veel leesplezier!
Onze certificeringen.
Bij Geboortezorg Limburg maak je de juiste keuze. Onze kraamverzorgenden voldoen niet enkel aan de wettelijk verplichte certificeringen maar hebben ook diverse extra opleidingen gevolgd.
