DE BANK
Waarom doe ik dit? Ik lijk wel gek, ik kwam hier toch voor totaal iets anders, dit is mijn taak niet. “Hallo meneer! Ik ben kraamverzorgende, hallo!!!”. Ik zeg echter niks, ik denk alleen maar. Zuchtend pak ik het bankstel vast, we zullen het samen naar boven tillen, die vreemde man en ik.
Ik ben zojuist aangekomen in de straat, er is een baby geboren en als kraamverzorgende mag ik naar het gezin toe. Ze wonen in een flat zonder lift. Zover is me al duidelijk. Wanneer ik mijn auto parkeer komt er voor mij een grote bestelbus staan. De naam van een meubelzaak staat op de zijkant van de bus. Fijn is dat parkeren recht voor de deur van dit flatgebouw. Een man stapt uit en terwijl ik met mijn tas over mijn schouder richting de deur van het portaal loop houdt hij me tegen. “Kan je even helpen, ik moet een bankstel naar boven tillen, driehoog en ik ben alleen”. Ik kijk om me heen, de straat is verlaten en tja wat doe je dan als goeie burger zijnde. Voor ik het besef gaat de achterklep open en zie ik de bank. Die moet dus omhoog. Zei hij nou echt driehoog en wanneer heb ik eigenlijk JA gezegd? Ik pieker me suf hoe ik hier onderuit moet komen en dat lukt me dus niet. Hoezo plichtsbesef.
Gezamenlijk sjouwen we de bank omhoog, eerste trap gaat redelijk. De tweede is beduidend zwaarder en bij de derde sta ik te hijgen en te zweten. Het is gelukt. Het bankstel is op de plek van bestemming en ik ook want ik sta binnen bij mijn kraamgezin die zojuist een nieuwe bank hebben gekregen. Mijn uniform is niet meer kraakhelder wit en het zweet staat op mijn voorhoofd. “Bedankt” zegt de meubelman en hij vertrekt weer, zijn werk zit erop en het mijne kan beginnen.
Over ARBO hadden we 30 jaar geleden nog niet veel gehoord. We vulden de babybadjes met water en zette deze op het bed van de ouders om de kleine uk met een gebogen rug te wassen. Na afloop werd het hele badje dat behoorlijk zwaar was, leeggegooid in de badkamer. Een bank naar boven dragen kon er dus ook nog wel bij. Toch blij dat de tijden veranderd zijn.
Marga Simons.
Over de auteur: Marga Simons
Ik ben Marga, kraamverzorgster, screener, ambassadeur en blogger bij Geboortezorg Limburg.
Als jong meisje deed ik niets liever dan schrijven, ik had veel penvrienden die minimaal een keer per week post van mij ontvingen. Daarnaast maakte ik gedichtjes. Ik begon met schrijven en dichten toen ik 10 jaar oud was. Voor mij was en is het een uitlaatklep. In mijn werk als kraamverzorgster en screener, kom ik vaak van alles tegen. Leuke grappige dingen, mooie en ontroerende momenten en ook gezinnen die ik niet snel zal vergeten. Vaak dacht ik: “daar moet ik eens over gaan schrijven”. Vorig jaar heb ik de knoop doorgehakt en ben ik begonnen met het schrijven van blogs. Het biedt een kijkje in de mooie bijzondere wereld van de kraamzorg. Inmiddels schrijf ik niet alleen blogs over dat wat ik zelf meemaak, maar ook wat collega’s tegenkomen.
Ik wens je heel veel leesplezier!
Onze certificeringen.
Bij Geboortezorg Limburg maak je de juiste keuze. Onze kraamverzorgenden voldoen niet enkel aan de wettelijk verplichte certificeringen maar hebben ook diverse extra opleidingen gevolgd.
