Meteen als de telefoon gaat voel ik het, de zenuwen, misselijkheid en buikpijn en toch ben ik ook nieuwsgierig en verheug ik me op dat wat komen gaat. Eindelijk mag ik voor de eerste keer naar een ziekenhuis bevalling toe. Snel kleed ik me om en rij zo vlug mogelijk als is toegestaan, want een boete voor te snel rijden gaat me te ver, naar het ziekenhuis in Roermond. Mijn collega staat me al op te wachten, vandaag kijk ik alleen mee met een bevalling, zij zal het gezin ondersteunen.
Het is een pittige bevalling, de baby wil er niet zonder slag of stoot uit. Blijkbaar is het lekker warm daar binnen in die grote buik van mama. Na een uur persen wordt de gynaecoloog erbij gehaald. Deze overziet de situatie en besluit over te gaan tot het gebruik van een vacuümpomp.
Ik sta er, zover het mogelijk is, bovenop omdat ik dit niet wil missen. Een ingreep doen om de baby geboren te laten worden is wel heel erg leerzaam. Ik kijk toe hoe het kapje op het hoofdje van de baby gezet wordt en daarna zie ik zwarte pikkels voor mijn ogen. “Wat zie je bleek” zegt mijn collega. Ik mompel nog snel dat ik me niet zo lekker voel en eventjes op de gang ga staan. Gelukkig de gang is verlaten, niemand die me ziet en ik krijg hier wat frisse lucht. Hoofd even naar beneden, rustig zitten en na enkele tellen of zijn het minuten, ga ik weer naar binnen. Bij binnenkomst hoor en zie ik het al, de baby is geboren en ligt bij moeder op de buik. Ik heb het mooie moment van de geboorte gemist en kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Wat ben ik teleurgesteld in mezelf. Met mijn collega en ook later met het gezin waar ik als kraamverzorgende mag werken, heb ik het erover. Blijkbaar gebeuren dit soort dingen wel vaker en zeker als je net begint als kraamverzorgende.
Inmiddels zit ik al tientallen jaren in het vak en af en toe heb ik een stagiaire bij een bevalling die eventjes niet lekker wordt. Het hoort erbij en het gaat over. Voor je het weet functioneer je prima als kraamverzorgende en help je de gezinnen aan een zo best mogelijke start. De eerste keer vergeet je echter nooit. Ik tenminste niet!
Marga Simons.
Over de auteur: Marga Simons
Ik ben Marga, kraamverzorgster, screener, ambassadeur en blogger bij Geboortezorg Limburg.
Als jong meisje deed ik niets liever dan schrijven, ik had veel penvrienden die minimaal een keer per week post van mij ontvingen. Daarnaast maakte ik gedichtjes. Ik begon met schrijven en dichten toen ik 10 jaar oud was. Voor mij was en is het een uitlaatklep. In mijn werk als kraamverzorgster en screener, kom ik vaak van alles tegen. Leuke grappige dingen, mooie en ontroerende momenten en ook gezinnen die ik niet snel zal vergeten. Vaak dacht ik: “daar moet ik eens over gaan schrijven”. Vorig jaar heb ik de knoop doorgehakt en ben ik begonnen met het schrijven van blogs. Het biedt een kijkje in de mooie bijzondere wereld van de kraamzorg. Inmiddels schrijf ik niet alleen blogs over dat wat ik zelf meemaak, maar ook wat collega’s tegenkomen.
Ik wens je heel veel leesplezier!
Onze certificeringen.
Bij Geboortezorg Limburg maak je de juiste keuze. Onze kraamverzorgenden voldoen niet enkel aan de wettelijk verplichte certificeringen maar hebben ook diverse extra opleidingen gevolgd.
