Ik krijg een bericht via de telefoon en de mail. Er is een kraamgezin met verdenking corona en dit kindje mag volgende week de hielprik krijgen. Aan mij de taak om deze uit te gaan voeren.
Het eerste wat ik denk is: “oei, het is zover “. Ook bij ons kraamcentrum is er een gezin met verdenking corona waar niet alleen de kraamverzorgende maar ook ik , als screener mee te maken krijg. Ik merk dat het wat onrust teweeg brengt. Wat kom ik tegen? Moet ik speciale kleren aan en een mondmasker en bril op? Hoe gaan de ouders hiermee om? Hoe gaat het met mijn collega kraamverzorgster die hier werkzaam is?
In de dagen die volgen krijg ik steeds meer informatie . Wat is het afgesproken beleid en kan ik hier veilig de hielprik uitvoeren? Ik leg contact met mijn collega die hier aan het werk is. Met mijn leidinggevende en met de coördinator die de screeningen regelt.
Mijn normale screeners blouse laat ik even voor wat het is, in dit gezin trek ik een T-shirt aan. Hierdoor kan ik straks ook makkelijker het beschermende schort aandoen en is het niet zo warm.
Na een telefonisch gesprek met de mama van de baby ga ik op pad. Onrust voel ik niet meer, mede door het fijne gesprek en het begrip dat de moeder naar mij getoond heeft. Mijn collega vangt me op met de woorden: “ hier komt het marsmannetje ! “en inderdaad daar komt ze, volledig gehuld in kostuum, inclusief mondkapje en bril. Ze legt me uit wat ik moet doen, handen ontsmetten, mondkapje op, schort aan, handschoenen en als laatste de spatbril. Poeh de bril beslaat onmiddellijk van de warmte en het mondkapje doet pijn aan mijn neus. Mijn respect groeit voor mijn collega en nog meer voor de mensen in de ziekenhuizen die hier de hele dag mee rondlopen.
Achter mijn collega aan loop ik de trap op, voor de veiligheid zet ik de spatbril af anders zie ik niet goed waar ik loop. Boven aangekomen zijn de ouders in afwachting van wat komen gaat. Mijn collega roept : “Hier komt nog een marsmannetje!” , ik corrigeer haar want ik ben natuurlijk wel een marsvrouwtje 😊.
Mama wil de baby graag vasthouden bij de hielprik en krijgt voor de zekerheid ook een mondkapje op. Nu we allemaal veilig aangekleed zijn, kan ik beginnen. Met een te grote bril die bijna van mijn neus zakt, zet ik de hielprik. Wat is het toch een lieve baby, het kindje geeft geen kik en we zijn dan ook snel klaar.
We gaan weer naar beneden waar ik me omkleed met hulp van mijn collega. Handschoenen voorzichtig uittrekken, handen ontsmetten, schort uitdoen en binnenstebuiten oprollen en in afvalzak gooien, spatbril af en schoonmaken met alcohol en als laatste het mondkapje af en alles in de afvalzak. Ik kan weer normaal ademhalen.
Ach en weet je, ons werk blijft hetzelfde, de baby’s blijven hetzelfde en ook de ouders zijn hetzelfde. Blij en trots op hun kleine wondertje. Corona of niet. Speciale maatregelingen of niet.
Dankbaar ben ik dat wij als kraamverzorgsters en als screeners, bij mogen dragen aan dit geluk.
Over de auteur: Marga Simons
Ik ben Marga, kraamverzorgster, screener, ambassadeur en blogger bij Geboortezorg Limburg.
Als jong meisje deed ik niets liever dan schrijven, ik had veel penvrienden die minimaal een keer per week post van mij ontvingen. Daarnaast maakte ik gedichtjes. Ik begon met schrijven en dichten toen ik 10 jaar oud was. Voor mij was en is het een uitlaatklep. In mijn werk als kraamverzorgster en screener, kom ik vaak van alles tegen. Leuke grappige dingen, mooie en ontroerende momenten en ook gezinnen die ik niet snel zal vergeten. Vaak dacht ik: “daar moet ik eens over gaan schrijven”. Vorig jaar heb ik de knoop doorgehakt en ben ik begonnen met het schrijven van blogs. Het biedt een kijkje in de mooie bijzondere wereld van de kraamzorg. Inmiddels schrijf ik niet alleen blogs over dat wat ik zelf meemaak, maar ook wat collega’s tegenkomen.
Ik wens je heel veel leesplezier!
Onze certificeringen.
Bij Geboortezorg Limburg maak je de juiste keuze. Onze kraamverzorgenden voldoen niet enkel aan de wettelijk verplichte certificeringen maar hebben ook diverse extra opleidingen gevolgd.
