Het is 03.10 uur als mijn telefoon gaat. Ik mag naar een thuisbevalling. Uniform aan en hop daar ga ik in mijn auto. Navigatie aanzetten en rijden maar. Op de weg is het stil, heel stil. Ik kom welgeteld 1 vrachtwagen tegen. “Mooi” zeg ik hardop,” ik ben niet de enige die aan het werk is vannacht”. Ik praat altijd hardop in mijn auto dan ben ik minder alleen en ik ben minder moe, ik hou mezelf wakker. Mijn navigatie praat niet, hij zwijgt en laat me enkel zien hoe ik moet rijden. Verdorie blijkbaar heb ik op een verkeerd knopje gedrukt toen ik hem instelde en hierdoor geen geluid, extra opletten dus. Op een zeer druk kruispunt waar het normaal gesproken een komen en gaan is van auto’s, is nu niets te zien. Hoewel? In de verte steekt een kat de straat over, nu kan het, overdag hoeft ie het niet te proberen met al dat verkeer. “Er is werkelijk geen hond op straat! Maar wel een kat! ”, zeg ik luid tegen mezelf en ik moet lachen. Kijk mij hier nu eens rijden en praten in mezelf.
Ik kom aan bij het gezin en parkeer snel mijn auto, een man laat zijn hond uit. Op dit uur? Dus toch een hond op straat. Vlug ga ik naar binnen waar mama hard aan het werk is. “Ik kan niet meer zegt ze, ik stop ermee”, de verloskundige heeft een glimlach op haar gezicht en zegt rustig “dat is prima, we stoppen er gewoon mee, dan ga ik nu naar huis”. Natuurlijk meent ze het niet, zowel de verloskundige als ik weten dat als een barende vrouw dit zegt, de bevalling bijna ten einde gekomen is.
Een kwartier later wordt een prachtig meisje geboren. Ruim twee uur later zit ik weer in mijn auto op weg naar huis. Het is ochtend en al druk op straat. Geen hond te zien, katten ook niet, wel auto’s en vrachtwagens. De stilte van de nacht lijkt ver weg, de dag begint maar eerst even slapen.
Marga Simons.
Over de auteur: Marga Simons
Ik ben Marga, kraamverzorgster, screener, ambassadeur en blogger bij Geboortezorg Limburg.
Als jong meisje deed ik niets liever dan schrijven, ik had veel penvrienden die minimaal een keer per week post van mij ontvingen. Daarnaast maakte ik gedichtjes. Ik begon met schrijven en dichten toen ik 10 jaar oud was. Voor mij was en is het een uitlaatklep. In mijn werk als kraamverzorgster en screener, kom ik vaak van alles tegen. Leuke grappige dingen, mooie en ontroerende momenten en ook gezinnen die ik niet snel zal vergeten. Vaak dacht ik: “daar moet ik eens over gaan schrijven”. Vorig jaar heb ik de knoop doorgehakt en ben ik begonnen met het schrijven van blogs. Het biedt een kijkje in de mooie bijzondere wereld van de kraamzorg. Inmiddels schrijf ik niet alleen blogs over dat wat ik zelf meemaak, maar ook wat collega’s tegenkomen.
Ik wens je heel veel leesplezier!
Onze certificeringen.
Bij Geboortezorg Limburg maak je de juiste keuze. Onze kraamverzorgenden voldoen niet enkel aan de wettelijk verplichte certificeringen maar hebben ook diverse extra opleidingen gevolgd.
