Bah het is koud vandaag en het regent. Ik zet de verwarming aan als ik wegrijd naar mijn eerste gezin van die dag. Eigenlijk ben ik iets te laat gestart naar mijn zin, het is maandag en ik moet even op gang komen. Bij mijn eerste gezin bezoek ik niet 1 maar 2 kindjes. Wat zijn ze mooi en de gehoorscreening gaat meteen bij beiden goed. Ze krijgen een diploma en de ouders zijn dolgelukkig. Op naar het volgende gezin waar ik niet kan parkeren omdat alles vol staat. Ik rijd een rondje en zet de auto wat verder weg, dan maar lopen. Als ik aanbel stuit ik meteen op de verloskundige die voor mij de deur open maakt. Ik ben net in de woonkamer als mijn telefoon gaat. Er komt nog een gezin bij, dit kindje heeft drie maanden geleden een bloedtransfusie gehad en mag nu een tweede hielprik. Ik mag deze uitvoeren omdat ik in de buurt aan het werken ben. Als ik ophang kan ik het gezin waar ik zojuist ben binnen gestapt, vertellen dat ik de hielprik en gehoorscreening kom uitvoeren. “De hielprik heeft ze al gehad hoor” zegt mama. Dat wist ik niet, ik heb gisteravond de hielprikkaarten geschreven en ach dan is het zo. Terwijl de verloskundige mama onderzoekt, mag ik de gehoorscreening uitvoeren. Mama vindt dat prettig, dan is ze overal gelijk vanaf. In mijn auto bel ik naar het gezin dat de tweede hielprik krijgt, eigenlijk komt het vandaag niet uit maar uiteindelijk hebben we een compromis. Ik rijd eerst naar een ander gezin en ga dan terug.
Navigatie aan en…ah nee, deze straat kent hij niet. Ik zoek op postcode en daar ga ik weer. Tot mijn grote verbazing rijd ik de stad uit. Ik dacht toch echt dat ik hier in de buurt moest zijn. Kilometers verder kom ik aan in de straat en nee dit is niet de goede. Ik check mijn navigatiesysteem en zie dat ik een letter aanzag voor een L terwijl het een S moet zijn, hoezo ik heb een leesbril nodig? Mopperend op mezelf rijd ik het hele stuk weer terug en kom aan bij een gezellig gezin waar over en weer grapjes worden gemaakt. Ik ben al even onderweg en moet naar het toilet. Dat mag gelukkig en ja hoor je raad het al wc-papier op.
Ondertussen is de zon volop gaan schijnen en ben ik uiteraard mijn zonnebril vergeten, klep omlaag en met mijn ogen knijpend vervolg ik mijn weg.
Het is warm in de auto, had ik vanochtend nog de verwarming aan, nu staat de airco te loeien. Ik rijd verder naar mijn volgende gezin. Hier hoef ik alleen maar de hielprik uit te voeren na een bloedtransfusie. Na dit gezin hervat ik mijn oorspronkelijke route en heb ik even tijd om in de auto mijn boterham op te eten. Ook nu laat de navigatie me in de steek, de straat die ik zoek is niet te vinden dus postcode intoetsen en huisnummer ter plaatse zoeken als ik er ben. Na een tijdje zie ik een geboortebord, straatnaam klopt, huisnummer ook alleen de naam op het geboortebord is anders dan ik doorkreeg. Gelukkig blijkt het toch allemaal te kloppen en ik drink na de screening even een kopje koffie want voor het volgende adres moet ik een half uur rijden.
De navigatie stuurt me door België, via wegen die ik niet ken. De tomtom leidt me door het centrum van Maaseik, door smalle straatjes naar een straat waar je met de auto niet in mag. Ik moet ervan zuchten en draai me om. Zoekend naar een andere weg op goed geluk zodat ik in ieder geval België weer uit kom. Eindelijk kom ik aan bij het gezin. Nadat ik mama alles heb uitgelegd over de gehoorscreening en de hielprik, komt papa thuis. Hij wil natuurlijk ook graag uitleg dus mijn riedeltje wordt opnieuw verteld. Als ik met de hielprik wil beginnen zie ik dat ik vergeten ben mijn handschoenen aan te trekken, ook dat nog! Snel trek ik ze aan en prik de baby die als een roosje verder slaapt.
Dit was het laatste gezin van vandaag en ik rij meteen door naar de autogarage. Iemand heeft per ongeluk zijn auto tegen onze leaseauto aangereden en de schade moet bekeken worden. Na het invullen van gegevens loopt er een meneer mee naar de auto. Er zit blijkbaar geen deukje en ik voel enige plaatsvervangende schaamte dat ik hier sta. Even later vervolg ik mijn weg naar huis.
Midden op een rotonde krijg ik een enorme niesbui. Die heb ik vaker en ook nu is het raak. 20 keer niezen is heel normaal voor mij of het nu zomer of winter is. Het is alleen niet handig dat dit op een rotonde gebeurd. Met de tranen over mijn wangen en een flinke loopneus kom ik thuis aan, waar onze dochter bezorgt vraagt wat er gebeurd is. Van alles en eigenlijk ook weer niks speciaals maar toch ben ik opgelucht dat het morgen dinsdag is.
Marga Simons.
Over de auteur: Marga Simons
Ik ben Marga, kraamverzorgster, screener, ambassadeur en blogger bij Geboortezorg Limburg.
Als jong meisje deed ik niets liever dan schrijven, ik had veel penvrienden die minimaal een keer per week post van mij ontvingen. Daarnaast maakte ik gedichtjes. Ik begon met schrijven en dichten toen ik 10 jaar oud was. Voor mij was en is het een uitlaatklep. In mijn werk als kraamverzorgster en screener, kom ik vaak van alles tegen. Leuke grappige dingen, mooie en ontroerende momenten en ook gezinnen die ik niet snel zal vergeten. Vaak dacht ik: “daar moet ik eens over gaan schrijven”. Vorig jaar heb ik de knoop doorgehakt en ben ik begonnen met het schrijven van blogs. Het biedt een kijkje in de mooie bijzondere wereld van de kraamzorg. Inmiddels schrijf ik niet alleen blogs over dat wat ik zelf meemaak, maar ook wat collega’s tegenkomen.
Ik wens je heel veel leesplezier!
Onze certificeringen.
Bij Geboortezorg Limburg maak je de juiste keuze. Onze kraamverzorgenden voldoen niet enkel aan de wettelijk verplichte certificeringen maar hebben ook diverse extra opleidingen gevolgd.
